Festimi origjinal i falënderimeve u mbajt nga kolonët pelegrin në Massachusetts gjatë dimrit të tyre të dytë në Amerikë në dhjetor 1621. Dimri i parë kishte vrarë 44 nga 102 kolonistët fillestarë. Në një moment, racioni i tyre ditor i ushqimit ishte deri në pesë kokrra misri secila, por më pas mbërriti një anije tregtare e papritur, e cila ua ndërroi lëvozhgat e kastorit me grurë, duke siguruar nevojën e tyre të rëndë. Të korrat e verës së ardhshme sollën shpresë dhe Guvernatori Uilliam Bradford dekretoi që 13 dhjetori 1621 të lihej mënjanë si një ditë festash dhe lutjesh për të treguar mirënjohjen e kolonëve që ata ishin ende gjallë.
Këta Pelegrinë, duke kërkuar liri dhe mundësi fetare në Amerikë, falënderuan Zotin për furnizimin e Tij për ta për t’i ndihmuar të gjenin 20 hektarë tokë të pastruar, për faktin se nuk kishte amerikanë armiqësorë vendas në atë zonë, për lirinë e tyre fetare të sapogjetur, dhe për sigurimin e Perëndisë për një përkthyes për amerikanët vendas në Squanto. Së bashku me gostitë dhe lojërat që përfshinin kolonistët dhe më shumë se 80 amerikanë vendas (të cilët e shtuan festën duke sjellë gjela të egër dhe mish dreri), lutjet, predikimet dhe këngët lavdëruese ishin të rëndësishme në festë. Tre ditë kaluan në gosti dhe lutje.
Që nga ajo kohë e tutje, Dita e Falënderimeve është festuar si një ditë për të falënderuar Perëndinë për furnizimin e Tij të hirshëm dhe të mjaftueshëm. Presidenti Abraham Linkoln vendosi zyrtarisht të enjten e fundit të nëntorit, në 1863, “si një ditë falënderimi dhe lavdërimi për Atin tonë dashamirës”. Në vitin 1941, Kongresi vendosi që pas vitit 1941, e enjtja e katërt e nëntorit të festohej si Dita e Falenderimeve dhe të ishte një festë ligjore.
Nga ana biblike, gjejmë gjëra që lidhen me çështjen e falënderimit pothuajse nga fillimi në tjetrin. Individët ofruan sakrifica për mirënjohje në librin e Zanafillës. Izraelitët kënduan një këngë falënderimi ndërsa u çliruan nga ushtria e faraonit pas kalimit të Detit të Kuq (Eksodi 15). Më vonë, Ligji i Moisiut caktoi tri herë në vit kur izraelitët do të mblidheshin së bashku. Të tria këto kohë [Bukët e ndorme (e quajtur edhe Festa e Pashkës) (Eksodi 12:15-20), Korrja ose Rrëshajët (Levitiku 23:15-21) dhe Festa e Mbledhjes ose e Tabernakujve (Levitiku 23:33 -36)] përfshinte kujtimin e furnizimit dhe hirit të Perëndisë. Korrja dhe Tabernakujt u zhvilluan në mënyrë specifike në lidhje me sigurimin e Perëndisë në korrjen e pemëve dhe kulturave të ndryshme frutore. Libri i Psalmeve është i mbushur plot me këngë falënderimi, si për hirin e Perëndisë ndaj popullit izraelit në tërësi nëpërmjet veprave të Tij të fuqishme, ashtu edhe për hiret e Tij individuale ndaj secilit prej nesh.
Në Dhiatën e Re, ka këshilla të përsëritura për të falënderuar Perëndinë. Falënderimi është të jesh gjithmonë pjesë e lutjeve tona. Disa nga pasazhet më të kujtuara për dhënien e falënderimeve janë si më poshtë:
“Gëzohuni gjithmonë, lutuni pa pushim, falënderoni për çdo gjë, sepse ky është vullneti i Perëndisë në Krishtin Jezus për ju” (1 Thesalonikasve 5:16-18).
“Mos u shqetësoni për asgjë, por në çdo gjë, le t’i bëhen të njohura Perëndisë kërkesat tuaja me lutje dhe përgjërime, me falënderim” (Filipianëve 4:6).
“Prandaj unë bëj thirrje para së gjithash që përgjërimet, lutjet, ndërmjetësimet dhe falënderimet të bëhen për të gjithë njerëzit” (1 Timoteut 2:1).
Nga të gjitha dhuratat e Perëndisë, më e madhja që Ai ka dhënë është dhurata e Birit të Tij, Jezu Krishtit. Në kryqin e Kalvarit, Jezusi pagoi borxhin tonë për mëkatin, kështu që një Gjykatës i shenjtë dhe i drejtë mund të na falë mëkatet tona dhe të na japë jetën e përjetshme si dhuratë falas. Kjo dhuratë është e disponueshme për ata që do t’i thërrasin Krishtit për t’i shpëtuar nga mëkati i tyre me besim të thjeshtë por të sinqertë (Gjoni 3:16; Romakëve 3:19-26; Romakëve 6:23; Romakëve 10:13; Efesianëve 2:8- 10). Për këtë dhuratë të Birit të Tij, dhuratë që plotëson nevojën tonë më të madhe, Apostulli Pal thotë: “Faleminderit Zotit për dhuratën e Tij të papërshkrueshme!” (2 Korintasve 9:15).
Ne, si pelegrinët, kemi një zgjedhje. Në jetë do të ketë gjithmonë nga ato gjëra për të cilat ne mund të ankohemi (Pelegrinët kishin humbur shumë njerëz të dashur), por do të ketë edhe shumë për të qenë mirënjohës. Ndërsa shoqëria jonë bëhet gjithnjë e më laike, “falënderimi i vërtetë ndaj Zotit” gjatë festës sonë vjetore të Falënderimeve po anashkalohet, duke lënë vetëm festën. Dhëntë Zoti që të na gjejë çdo ditë mirënjohës për të gjitha dhuratat e Tij, shpirtërore dhe materiale. Perëndia është i mirë dhe çdo dhuratë e mirë vjen nga Ai (Jakobi 1:17). Për ata që e njohin Krishtin, Perëndia gjithashtu punon gjithçka së bashku për të mirë, madje edhe ngjarje që nuk do t’i konsideronim domosdoshmërisht të mira (Romakëve 8:28-30). Na gjeftë që të jemi fëmijët e Tij mirënjohës.